“Ja kind, wat is pijn voor u en wat is dat voor mij he”, zei ze terwijl ze een Dafalgan voor me neerlegde. Ze ging aan het voeteneind van mijn bed staan. Ze feliciteerde me, zei dat ze vond dat onze jongens zo’n mooie namen hadden. Ze had zelf ook jongens, drie stuks. Een heel gemak, enkel jongens, zei ze. Terwijl ze taterde hield ze af en toe mijn voeten vast – alsof wij elkaar al jaren kenden en het volstrekt normaal was om elkaar aan te raken. Het voelde zo warm, zo menselijk, zo verzorgend, zo normaal, zo bemoederend op een heel lieve manier. Daarna moest ze weer verder hollen – want het is zomer he mevrouw, veel kinnekes en veel verlof. Aan die verpleegster die zorgzaamheid in en uitademde, bedankt.
“Saartje, het lukt je, laat het even allemaal gebeuren. Jaag je niet op, je doet dat heel goed. En soms moet er ene eventjes wachten en effe wenen”, sms’te ze me. Ik dacht dat ik mijn onrust goed had verborgen in mijn sms, maar uiteindelijk kent ze me al bijna 16 jaar (ik val er zelf van achterover). Ze heeft me gezien bij kind 1 en nu bij kind 2. Ze heeft mijn onzekerheid gezien, twee keer. Ze heeft gezien hoe ik alles overdacht en bij Kasper erg gefocust was op ‘controle krijgen’ omdat ik nog niet wist dat dat zowat het laatste is wat je ‘krijgt’ op een mini-baby. Maar nooit heeft ze geoordeeld, of me het gevoel gegeven dat ik flauw deed, of overdreef of me aanstelde. Aan de liefste vroedvrouw ter wereld die een huisje heeft waarin het altijd warm is, bedankt.
“Oh, kijk, hij is er al!” zei ze toen ik de deur open zwierde en haar Elias toonde die in de draagzak lag te soezen. Net zoals bij Kasper kon ik haar niet overhalen om binnen te komen. Ze stond erop om ons onze rust te gunnen. Ik riep nog dat ze snel maar op bezoek moesten komen. Ze zei dat ze zeker kwam, maar pas als wij elkaar wat kenden. Ik vertelde nog dat ik tot maart thuis ben om voor de kindjes te zorgen. “Da’s goed”, zei ze, “in’t leven moet je één ding per keer doen.” En zo gaat het met haar. Geheel moeiteloos strooit ze wijze levenslessen in het rond die achteraf nog vaak rondspoken in mijn hoofd. “Ze heeft alweer gelijk”, denk ik dan. Het allermooiste aan haar is dat ze die levenslessen nooit meegeeft vanuit arrogantie of betweterigheid. Ik ben er haast zeker van dat ze zelf niet doorheeft hoe wijs ze is. Ze zou het ontkennen of minimaliseren want ze is zo bescheiden als ze groot is (en ze is toevallig heel groot(s)). Aan de mama van mijn babysitkindjes die intussen zelf al babysitten, de mama die zo bijzonder is in al haar gewoonheid, bedankt.
Dit stak enkele dagen later in onze brievenbus. Ook voor Kasper maakte ze een gepersonaliseerde rugzak.
“Het zal ook nooit meer hetzelfde zijn. Maar het wordt op een andere manier minstens even goed.” Ik lag in bad terwijl haar antwoord binnen rolde op mijn gsm. Kasper was net geboren en ik was even het noorden kwijt. Ik was heel blij met wat ik allemaal gekregen had (een kerngezond kind, nieuw familiegeluk, je kent het wel), maar ik vond toch dat ik ook heel wat had moeten afgeven (tijd om met mijn lief te praten zonder dat iemand moest wenen, vrijheid in mijn hoofd, tijd voor mezelf om mijn eigen dingen te doen, enkel verantwoordelijk zijn voor mezelf of gewoon al tijd om zittend te eten). Daar wordt zo weinig over gesproken dat ik me raar voelde, alsof ik ondankbaar was. Want ik had toch – tesamen met al dat geluk – ook een soort van rouwperiode waarin ik stilaan afscheid nam van mijn leven van ‘ervoor’. Gelukkig kent ze me al mijn halve leven en wist ik dat ik mijn gevoel met haar kon delen en dat ze zeker een zinnige respons voor mij in petto had. Aan mijn schoonzus die zelf twee kleine meisjes heel schoon groot aan’t maken is, bedankt.
“Als ik nog iets moet meebrengen of moet doen, of als ge nog iets nodig hebt dan moet ge’t zeggen he mieke”, zei ze voor ze de deur van mijn ziekenhuiskamer dicht trok. Er is niks zo zalvend als wanneer ze me ‘mieke’ noemt. Ik verzekerde haar dat ik alles had want ze had alles wat ik nog nodig had al meegebracht. Ze was terug naar huis gereden voor een dekentje, keukenhanddoeken, yoghurt en fruit. Ze had afwasmiddel voor me gefixt zodat ik onze champagneglazen kon afwassen. Ze had Elias vast gehouden zodat ik gauw mijn pyjama kon aandoen en samen met hem aan onze allereerste nacht kon beginnen. Ik had alles wat ik nodig had, maar als ik iets had gevraagd wat toevallig nog thuis lag dan had ze misschien wat gegrommeld en gezegd dat dat dan maar moest wachten. En daarna had ze het waarschijnlijk toch gebracht. Aan mijn moederke, die zoveel talen der liefde spreekt maar de praktische het allerluidst, bedankt.
“Laat het er maar eens allemaal uit. Dat kan echt goed doen!” liet ze me weten. Ik had haar net verteld dat ik een lastige dag had. De hormonenrollercoaster had na een steile beklimming net de afdaling ingezet en ik voelde me moe en uitgewrongen. Ze vraagt me ongeveer elke dag hoe het gaat met ons. En ze maakt daarbij een onderscheid tussen ‘met de kindjes’ en ‘met jou’. Dat klinkt banaal, maar dat is zo belangrijk. Zo vaak wordt er vooral gekeken naar dat nieuwe kindje en ziet men dan de moeder wat te weinig. Maar zij niet. Al anderhalf jaar ziet ze me elke dag ‘s morgens en ‘s avonds en elke keer ziet ze aan mijn gezicht of het een goeie of een slechte dag is. Ze geeft me een dikke knuffel als dat nodig is, of gewoon omdat we dat willen. We horen elkaar bijna elke dag ook wanneer we elkaar niet zien. We sms’en over en weer over kleine en grote dingen. Aan de liefste onthaalmoeder die mij altijd in de gaten houdt, bedankt.
“Doeme, je bent te snel wakker”, zei hij toen ik om half 8 beneden kwam. Hij was om 4 uur met Elias naar beneden gegaan omdat hij merkte dat ik stilaan de wanhoop nabij was. Ik was als een blok in slaap gevallen, wakker geschrokken om kwart over 7 en me op tien minuten gewassen en aangekleed. Ik voelde me schuldig omdat ik hem het lastige kindje had door gegeven. (Stom natuurlijk want het is ook zijn lastig kindje). Kasper zat – helemaal aangekleed – in zijn zetel Bumba te kijken, de flesjes waren gesteriliseerd en hij was Elias aan het aankleden. Ik wou overnemen maar ik mocht niet want hij deed de ochtendshift zei ie, want hij kan overdag al niet helpen. Ik ontspande en mijn schuldgevoel ebde weg. Meer nog dan bij Kas is hij nu van bij de start echt ‘vader’. Hij vergeet nog wel eens wat (het onderstel van de buggy bijvoorbeeld – nochtans cruciaal als je met de buggy wil gaan wandelen) en sommige kleren mag ik niet klaar leggen als hij de kinderen aankleedt (hij krijgt de kleine knoopjes zelden dicht) maar hij doet – net zoals ik – zijn stinkende best voor onze kinderen. Aan mijn lief, mijn beste vriend, die mij kent als geen ander en toch bij mij wilt zijn, bedankt.
Dank jullie allemaal zo wel voor het verschil dat jullie – samen met mijn andere geliefden – maakten voor mij in de eerste weken met Kasper en Elias. Het zijn de mensen die niet doorhebben wat ze doen die vaak het allergrootste verschil maken.
