Cartoon voor papa

Het moet zo’n twaalf jaar geleden zijn (say what?!) dat ik deze cartoon in de krant zag staan:

Ik knipte hem uit en legde hem op papa’s bureau voor wanneer hij thuis zou komen. Ik liet de deur van mijn kamer wat openstaan, zodat ik alles goed kon horen. Ik hoorde hem thuiskomen en wat rommelen beneden. Ik hield het bijna niet meer van de zenuwen.
Ik hoorde hem de trap opkomen en kreeg al bijna zelf de slappe lach – zoals wanneer je ergens supergoed verstopt zit, iemand wil doen schrikken en van de nervositeit zelf moet lachen. De deur van zijn bureau ging open en enkele seconden erna hoorde ik zijn bulderlach. Ik stoof de trap op. Toen ik boven kwam, was hij de cartoon net met een magneetje op zijn chauffage aan het hangen. De tranen stonden hem in de ogen. Hij keek me stralend aan en we gniffelden nog even samen verder.

Toen papa in hetzelfde jaar stierf, plukte ik de cartoon terug van zijn verwarming af. Met een wasspeld hing ik hem tegen mijn eigen slaapkamermuur. Hij kreukte er door de wind wanneer het raam open stond. Hij vergeelde er door de zon die er in de namiddag pal op scheen. Maar wat hij vooral deed was troosten wanneer ik ‘aan papa denken’ enkel nog kon associëren met verdriet. Hij herinnerde mij eraan dat papa en ik, dat wij vooral lachen waren geweest. Zeker de laatste twee jaren.
Ik was oud genoeg geworden om iets terug te kunnen kaatsen op zijn spitsvondigheden. Hij vond het altijd fantastisch als ik dat deed – dat kon ik zien aan zijn reactie. Zijn gezicht toonde eerst verbazing – alsof hij telkens weer vergeten was dat ik nu ook grappig kon zijn. En daarna brak het open en weerklonk zijn luide bulderlach. Hij was blij dat ik blijkbaar humor in me had zitten.

Het deed hem plezier dat zijn dochter hem aan het lachen kon maken. Hij probeerde het uit te lokken, mijn terug-kaatsen, mijn mopjes. Meestal ging ik erop in. Maar soms – wanneer er zich in mijn puberwereld weer één of ander drama voltrok – dan toonde ik enkel een flauw lachje en zei verder niets terug. Hij vroeg wat er was en ik zei van niks.
Hij vroeg me om mijn pruillip te trekken – zoals ik dat als klein meisje deed wanneer ik iets gedaan wou krijgen. Ik weigerde want ik was natuurlijk groot en boos en ik zou zeker en vast geen pruillip trekken. Maar hij trok zo lang een pruillip en pinkelde met zijn ogen – zoals ik vroeger deed – tot ik half moest lachen en alsnog mijn beste pruillip trok.
Dan kneep hij in mijn been of in mijn arm, zo’n varkensbeet die pijn doet en kriebelt tegelijk. Dan zei hij van: “Saartje, geef mij eens een kus” en dat deed ik. Ik haakte mijn arm in de zijne en we wandelden samen verder. “Zo, nu denkt iedereen dat ik wel een héél jonge vrouw heb”, grapte hij. En ik verzekerde hem dat iedereen zag dat hij mijn papa was en dat ik daar blij om was. “Mijne papa,” zei ik, terwijl ik op zijn hand klopte. Hij snapte het mopje – ik verwees immers naar een toneelstuk dat hij ooit speelde. Hij gniffelde en we wandelden verder. Meestal werd het dan weer stil want een babbelaar was hij niet.

Vandaag zag ik deze cartoon:

Ik knipte hem uit. Ik trok boven mijn grote papa-doos uit de kast. Toen ik het deksel eraf deed, rook ik zijn scheerzeep. De doos ruikt na al die jaren helemaal naar papa sinds ik de resterende zeepjes erin legde. Ik legde mijn cartoon bovenop de andere cartoon, ik gniffelde. Met mijn ogen dicht kon ik hem bijna horen bulderlachen.