Een groet.

Ik leg mijn twee handpalmen vlak op de steen en ik sluit mijn ogen. Zoals altijd druk ik tien kussen op de foto. Ik tel ze in mijn hoofd. ‘Dag papa’, fluister ik en ik wandel weg.

Als ik in de auto stap, begint er onmiddellijk een nummer van Jan de Wilde op de radio. Het voelt als een zwaai terug; want mijn vader luisterde graag naar Jan de Wilde. Ik herinner me nog haarscherp hoe papa mij het concept van een vertaald nummer uitlegde aan de hand van zijn lied ‘De naakte man’.
‘Luister eens!’, zei hij ‘dit is een liedje van Randy Newman’. Ik was een jaar of 12 en we reden op een zaterdagochtend naar Kortessem. Hij moest daar zijn voor iets van de toneelkring. Ik was al lang fan van Randy Newman ook al begreep ik de verschillende lagen in de muziek nog niet.
‘Maar het is in het Nederlands, dan kan het niet van hem zijn!’ antwoordde ik. Hij legde me uit dat iemand een lied kon herschrijven in zijn eigen taal maar de melodie bewaren en dat het dan een vertaling werd. Hij had dan altijd een halve glimlach op zijn gezicht. Als hij goed gezind was, vond het hij het leuk om dingen uitgebreid uit te leggen.
Op zich een volstrekt onbelangrijke gebeurtenis in mijn leven, maar voor mijn brein blijkbaar belangrijk genoeg om te registreren en op te slaan. Sindsdien hangt Jan de Wilde  voor altijd samen met papa.

 (bron Google)

‘Ruik eens!’, zei hij ‘dat is de lindeboom’. We wandelen samen over de markt van Halen. Ik adem diep in door mijn neus. Het ruikt zoet en warm.
‘Waar staat die dan?’, vraag ik.
Hij lacht luidop. ‘Weet jij dat niet? Het is die grote boom daar die hier al heel je leven staat en waarschijnlijk ook al veel langer.’
Het klopt. De boom staat er al zo lang ik mij kan herinneren, maar ik heb er nooit op gelet. Ik heb er nooit écht naar gekeken. Hij vertelt dat ik zo voor altijd kan weten wanneer de zomer begonnen is, aan de geur van de lindeboom op de markt. Op zich een volstrekt onbelangrijke gebeurtenis in mijn leven, maar voor mijn brein blijkbaar belangrijk genoeg om te registreren en op te slaan. Sindsdien hangt de lindeboom voor altijd samen met papa.

Afgelopen weekend gingen we naar Ieper. WO I en WO II interesseren mij mateloos. Daar zit mijn vader voor niks tussen, dat is de invloed van mijn grootvader. Maar dat is een ander verhaal. We huurden een leuk huisje via AirBnB. De zon scheen, het kind was vrolijk en wij dus ook. Na twee uur rijden parkeren we onze wagen en ik stap uit. Ik adem diep in door mijn neus en ik ruik de lindeboom.
‘Dag papa’, fluister ik. Ik voel me meteen thuis.

Kas en ik onder de lindebomen. 

En zo zwaaien wij naar elkaar, mijn vader en ik. Voor altijd.